Najlepsze w spaniu na dziko pod namiotem są
poranki. Otwierasz namiot i widzisz morze, ocean, góry, jezioro.
Często
pierwsze co robimy, to sięgamy po aparat. To samo tego poranka. Otwarcie
namiotu, słodkie „o kurwa, ale ładnie, daj aparat“. A potem wsit i już jesteś
na plaży, wsit i już siedzisz w morzu J Dlatego jakoś
wolno nam szło zbieranie się. Do tego stopnia wolno, że przysiadł się do nas
jakiś rybak. Nic nie mówił po angielsku, ale przyszedł, uśmiechnął się i usiadł
tak centralnie między namiotami, tam gdzie jedliśmy sniadanie. I tak siedział i
się patrzył. Arabowie mają niesamowitą umiejętność siadania, nic-nie-robienia i
oglądania. Umieją się wyluzować. No ale po godzinie się zebrał, żeby iść
posiedzieć gdzie indziej, a my się zebraliśmy do morza, a potem do morza, a
potem w drogę.
Dzień mieliśmy w sumie niezaplanowany. Tzn
zaplanowany, ale taki plan brzmi jak brak planu J Mianowicie miasto Sur, a potem dojechać na Fins Beach i się rozbić.
Niewiele jak na to, jak wyładowane były poprzednie dni. Ale i tak nam zabrało
czasu na koniec :P
Ale najpierw Sur, spore (jak na Oman) miasto
położone wzdłuż morza, przecięte ładną zatoką. W sumie to składa się z Sur oraz
mieściny Al Ayjah po drugiej stronie zatoki, spięte mostem. Nam się zeszło pół
dnia, nie wiedzieć kiedy. I w sumie w mieście, w którym nie ma nic konkretnego
do zobaczenia. Ale za to jest miło J Co tam warto,
jak tam już dotrzesz?
-
Wzgórza z wieżami warownymi po
stronie Al Ayjah, stamtąd super widok na całe miasto, zatokę, na lokalną
stocznię.
-
Spacer po Al Ayjah, najstarszej
części Sur; klimat wąskich uliczek, rozpadających się domów, kóz i kur
biegających gdzieś między tym wszystkim, rybaków wyciągających sieci z morza.
-
Stocznia, choć to za duże słowo.
Miejsce gdzie wciąż produkują tradycyjne arabskie łodzie Dau. Co ciekawe te
łodzie są np w godle Kuwejtu czy Kataru. Drewniane, robione ręcznie. Stocznia
to trochę na wyrost, bo budowali tam na raz chyba 2 łódki i nie wyglądali jakby
mieli skończyć je w tym kolejnym dziesięcioleciu.
Wjazd kosztował jakieś grosze
(0,5 OMR = 5zł).
Śmiesznie trafiliśmy też z knajpą. Od razu nas
wsadzili do sali rodzinnej, gdzie byliśmy sami. Taka to sala rodzinna, żeby po
prostu nie siedzieć z facetami w głównej. Bo kobiety z mężczyznami nie mogą
siedzieć w jednym pomieszczeniu. I tak skończyło się to miasto pełne atrakcji i
doznań.
Dojechaliśmy na Fins Beach, w okolice Wadi
Shab. Dobra baza na atak szczytowy z rana, bo ok 15 min do Wadi. Jedno z
popularniejszych miejsc na camping w Omanie, więc zakładaliśmy, że z miejscem
może być krucho. Na miejscu okazało się, że to klifowa (niskie, ale klify)
okolica i takich kozackich miejsc pod namiot na samej plaży to może ze 2-3 i
już zajęte. Kupa ludzi rozbijała się na parkingu szutrowym. Niby z widokiem na
plażę i 30 m od wody, ale bez jaj. Spać na parkingu? Szanujmy się J stanęło na klifie z zamiarem wyskoczenia na plażę. I jaki to był dobry
wybór, to się okazało dopiero wieczorem…
Po 1 Wilhelm miał tam branie. Co prawda to nie
była arabska piękność, a młody, wysportowany Arab. Ale miał szansę zmienić
Polskę na słoneczny Oman, miał. Nie skorzystał, nawet numeru nie wziął.
Po 2 i chyba ważniejsze, w nocy okazało się,
że o skały rozbija się fluorescencyjny plankton. Nie było to może tak
spektakularne jak na grafice googla, ale widzieliśmy to pierwszy raz z życiu.
Siedzieliśmy na skałach chyba z godzinę patrząc jak woda świeci się co chwila
na niebiesko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz